لب تشنه اگر آب نبیند سخت است شب که مهتاب نبیند سخت است
ما نوکر و ارباب تویی مهدی جان نوکر اگر ارباب نبیند سخت است
ای مهربانم ، ای اسوه ی ایمان و ای ساقی دل های عطش زده مشتاقان ، خاک پایت توتیای چشمم، بیا که دلم دیگر طاقت ندارد.
می دانیم دلت را شکسته ایم!!! باورت نداریم ... و گرنه آمده بودی.... من نشانی از تو ندارم اما نشانی ام را برای تو می نویسم... گرچه خود مرا می شناسی و می دانی در کجایم.
در عصر انتظار، به حوالی بی کسی هایم قدم برمی دارم! خیابان غربت را پیدا کن و وارد کوچه پس کوچه های تنهایی شو!
کلبه ی غریبی ام را پیدا می کنی، کنار بید مجنون خزان زده و کنار مرداب آرزو های انتظار!
در کلبه را باز کن و به سراغ بغض خیس پنجره برو! حریر غم را کنار بزن! این همه بهانه از غم تو هست آقا جان....
آنگاه مرا دریاب که سخت محتاج توام ارباب.
ای یوسف دلها بازگرد
بنمای رخ که خلقی واله شوند و حیران
بگشای لب که فریاد از مرد و زن برآید
